درآمدی بر رویکرد روش شناختی پیر بوردیو به مفهوم سرمایه فرهنگی

مقاله حاضر به ارائه روش تحقیق به کار رفته از سوی پیر بوردیو در حوزه سرمایه فرهنگی اختصاص یافته است. سرمایه فرهنگی به معنای فرهنگی است که از نظر اجتماعی همانند سرمایه عمل می کند. سرمایه ای که کارکرد اصلی اش مشروعیت بخشی سلطه از طریق اعمال خشونت نمادین، یعنی، توانایی استمرار روابط سلطه است. دغدغه اصلی نگارنده در انتخاب موضوع تاکید بر به کارگیری روش های کمی در حوزه تحقیقات علوم اجتماعی در ایران بوده است. گویی تنها تحقیقی از نظر دانشگاهی معتبر است که با آمارهای استنباطی پیچیده همراه باشد و تحقیق این است و جز این نیست.
وارثان Les Heritiers (1964)، تمایز Distinction (1979)، و فقر جهان Misere du monde (1993) سه اثر مطرح در حوزه سرمایه فرهنگی اند که در این مقاله از منظر روش شناختی، با روش اسنادی به آن ها پرداخته می شود.
یافته های این بررسی حاکی از آن است که بوردیو در آثار خود تنها به بحث نظری درخصوص مفهوم سرمایه فرهنگی اکتفا نکرده بلکه با به کارگیری روش های متنوع تحقیق کمی و کیفی و استناد به پژوهش های ملموس و ذکر مثال های مشخص به آن پرداخته است.
عمده ترین ویژگی منتسب به روش او ساختارگرایی برساخت گرا است که در آن نقش عاملان از یک سو و ساختارهای اجتماعی از سوی دیگر به چالش کشیده شده اند