«خود» و بزهکاری: نقش درمان یکپارچه نگر در بهبود ادراک خود در بزهکاران معتاد

طرح مسئله: معضل اعتیاد را می توان مهمترین مسئله و آسیب اجتماعی سالهای اخیر دانست.در مدل «ادراک خود» که دیمون و هارت (1991) ارائه کرده اند، تاکید بر سطح تحول و تاخیر رشد می باشد و مشکلات روانی به نقص یا تاخیر در استدلال نوجوان درباره خود نسبت داده می شود. هدف این پژوهش بررسی سطح تحول ادراک خود در بزهکاران معتاد و نقش درمان یکپارچه نگر بر ارتقای آن می باشد. اهداف جانبی این پژوهش نیز بررسی نقش درمان یکپارچه نگر در بهبود خودپنداره و عزت نفس بزهکاران معتاد است.
در این پژوهش از طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل غیرتصادفی که یک نوع مطالعه نیمه آزمایشی است، استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش نوجوانان بزهکار مقیم کانون اصلاح و تربیت مشهد می باشند. حجم نمونه پژوهش 16 نفر بود (8 نفر گروه آزمایش و 8 نفر گروه گواه). جهت انتخاب شرکت کنندگان از روش نمونه گیری مبتنی بر هدف استفاده شد. ابزار پژوهش، مصاحبه بالینی دیمون وهارت، آزمون خودپنداره بک و آزمون عزت نفس پوپ بود.
نتایج مرحله پیش آزمون، نشان دهنده تاخیر سطح تحول ادراک خود بزهکاران معتاد می باشد. همچنین درمان یکپارچه نگر در ارتقاء سطح تحول ادراک خود، بهبود خود پنداره و افزایش عزت نفس بزهکاران معتاد نقش دارد.
این یافته ها فرضیه درمان خودبخود را رد می کند. بنابراین نظام های اصلاحی و امنیتی می بایست کاری بیش از نگهداری و مجازات بزهکاران انجام دهند و آن توسعه مراکز مشاوره و روان درمانی در زندانها و مراکز نگهداری بزهکاران می باشد.