خوانشی پسااستعماری از آرمانشهر سرتوماس مور

آرمانشهر سرتوماس مور در کنار شهریار ماکیاولی ازبرجسته ترین متون اومانیستی رنسانس است که تاثیراتی عمیق بر سرنوشت اروپای امپریالیستی قرون بعد از خودگذاشت. این مقاله تلاش می کند تا نشان دهد که آرمانشهر نه یک آرمانشهر مطلوب انسانی که الگویی استعماری پیش روی بریتانیای قرون بعد است. با به کار بستن روش خوانشی کنترپوان که ادوارد سعید در فرهنگ و امپریالیسم مطرح می کند، خصوصیاتی که این متن را در دایره ی متون امپریالیستی استعماری قرار می دهد برجسته می شود. بدین منظور ابتدا موقعیت تاریخی اومانیسم و متن آرمانشهر را به اجمال بررسی، سپس تشریح می شود که آرمانشهر بیش از آنکه رساله ای ایده آلیستی باشد روایتی داستانی است؛ به همین دلیل این مقاله به ارتباط ارگانیک این متن با سنت امپریالیسی رمان مغرب-زمین می پردازد. در این روند تحلیل گفتمان های «رسالت متمدن سازی»، «خودی و دیگری»، «جنگ» و «برده داری» به تفصیل بررسی می شوند.