ردیابی ویروس تریستزای مرکبات در استان گیلان

ویروس تریستزای مرکبات (Citrus tristeza virus، CTV) عامل مهم ترین بیماری ویروسی مرکبات است که در بسیاری از کشورهای مرکبات خیز جهان باعث خسارت فراوانی به این محصول گردیده است. پیکره های این ویروس محدود به آوند آبکش بوده و به صورت نیمه پایا توسط گونه های مختلف شته ها انتقال می یابد. کانون اولیه آلودگی به ویروس تریستزا در ایران باغات مهدشت در ساری بوده است. انتقال طبیعی ویروس با شته پنبه در مازندران به اثبات رسیده است (رحیمیان و همکاران، 1379). در سال 1390 ردیابی تریستزا در نهالستان های غرب استان مازندران انجام شد و گیاهان آلوده در بین نهال هایی که از نهالستان های شرق استان به غرب انتقال یافته و یا با پیوندک آلوده از آن مناطق تکثیر شده اند، شناسایی شد (ترویجی و همکاران، 1391). هم چنین احتمال انتقال آلودگی تریستزا به نهالستان های استان گیلان به طریق مشابه مطرح گردید. بر این اساس در بررسی اولیه وضعیت سلامت نهالستان های این استان از نظر بیماری تریستزا در آبان ماه سال 1391، تعداد 20 نهال نارنگی انشو (Citrus unshiu) و پرتقال تامسون ناول (C.sinencis) از سه نهالستان شرق استان گیلان (چابکسر، رحیم آباد و لنگرود) با آزمون سرولوژیکی ایمیونوپرینت (Direct tissue blot immuonoassay) و با آنتی سرم تجاری شرکت بیوربا مورد ارزیابی قرار گرفت و آلودگی در پنج نهال نارنگی انشو روی پایه سیترنج محرز شد. استخراج اسید نوکلئیک از دمبرگ و رگبرگ نهال های آلوده با استفاده از کیت Rneasy Plant Mini Kit (Qiagen) صورت گرفت. آزمون RT-PCR بر اساس دستورالعمل کیت (Fermentas) Revert Aid برای مرحله RT و آنزیم PCR Master Mix (Fermentas) برای مرحله PCR و استفاده از جفت آغازگر اختصاصی T36cp+/T36cp-، نتایج ردیابی سرولوژیکی را تایید کرد.