سرنوشت دی.ان.ا و پروتئین نوترکیب (تراژن) در دستگاه گوارش پستانداران

هنگامی که یک ژن جدید به ژنوم گیاه منتقل می شود، به طور معمول نتیجه نهایی آن تولید یک یا چند پروتئین جدید است. گاهی اوقات، پروتئین های بیان شده در گیاهان تراریخته می توانند در رژیم غذایی انسان کاملا جدید باشند. بنابراین بررسی پایداری و انتقال پروتئین و تراژن و یا قطعات حاصل از تجزیه آن ها در دستگاه گوارش و بافت های انسان و حیوانات مصرف کننده مسئله بسیار مهمی در ایمنی غذایی یک غذای تراریخته است. احتمال جذب قطعات دی.ان.ای موجود در غذا توسط باکتری ها و سلول های اپی تلیال، پایداری دی.ان.ا در تمام مناطق سیستم هاضمه مورد بررسی قرار گرفته است. دستگاه گوارش حاوی انواع مختلفی از میکروارگانیسم ها است. این میکروارگانیسم ها می توانند با جذب دی.ان.ای هضم شده و آزاد شده از غذا (در نتیجه فعالیت های فیزیکی، شیمیایی و آنزیمی دستگاه گوارش) تراریخته شوند. مشاهده تغییرات فنوتیپ ساختاری و عملکردی زمانی امکان پذیر است که ژن یا ژن های تغییر یافته پایدار مانده و در دستگاه رونویسی و ترجمه موجود تراریخته به پروتئین های کارا تبدیل شوند. هدف این گزارش مرور پژوهش های انجام شده در مورد سرنوشت دی.ان.ای نوترکیب (تراژن) دردستگاه گوارش حیوانات است. پژوهش های انجام شده برروی دی.ان.ا در دستگاه گوارش نشان دهنده این است که بیشتر دی.ان.ای خوراک مصرف شده به شکل پراکنده در آمده و قابلیت تشخیص آن کاهش یافته و به انتخاب اندازه قطعه قابل تکثیر وابسته است. علاوه بر این، نتایج منعکس کننده تفاوت در روند تخریب مواد غذایی فرآوری شده در دستگاه گوارش، از دی.ان.ای بدست آمده در مدل های مختلف حیوانی است. تمامی گزارش ها سرنوشت یکسانی برای مولکول دی.ان.ا در درون دستگاه گوارش عنوان کرده اند، چرا که همه دی.ان.ا، ازجمله دی.ان.ای موجود درموجودات تراریخته، ازهمان چهار نوکلئوتید یکسان تشکیل شده، به این معنی که استفاده از روش های نوترکیب درتولید غذا تغییرات عمده ای را در خصوصیات شیمیایی دی.ان.ا ایجاد نمی کند و دی.ان.ای تراژن در ساختار متفاوت از دی.ان.ای معمول موجود در سلول های حیوان و یا گیاه نیست، تنها تفاوت درترتیب توالی های رونویسی است ودلیلی برای شک کردن به اساس و عملکرد دی.ان.ای تراژن با دی.ان.ای طبیعی گیاهی برای مصرف وجود ندارد.