بررسی اثر پرتوگیری مزمن روی ریزش موی در پرتوکاران در ایران

با توجه به نگرانی از پرتوگیری و عوارض ناشی از آن از جمله ریزش مو و اینکه احتمالا نظارت کافی روی حفاظت در برابر اشعه وجود ندارد، این مطالعه نقش پرتوگیری مزمن را در ریزش موی پرتوکاران بررسی کرد. مطالعه روی 3 گروه رادیوتراپی، پزشکی هسته ای و پرستار در سال 1392 در بیمارستان های تهران صورت گرفت. تحقیق به روش هم گروهی تاریخی انجام شد. گروه مورد در 2 گروه رادیوتراپی و پزشکی هسته ای و گروه شاهد آنها پرستارانی بودند که در همان بیمارستان ها حضور داشتند و آنها را از لحاظ سن، موقعیت کاری، زمان کاری، سابقه خدمت و تاسی سر (از لحاظ سوابق خانوادگی) با هم تطبیق داده شدند. از دستگاه Tes-TB برای سنجش میزان تراکم مو استفاده شد و داده های به دست آمده از طریق آزمون آماری T-Test و ANOVA مورد قضاوت آماری قرار گرفت. تحقیق روی 48 تکنسین رادیوتراپی، 23 تکنسین پزشکی هسته ای و 81 پرستار صورت گرفت. آنها از لحاظ سن، موقعیت کاری، زمان کاری، سابقه خدمت تاسی سر (از لحاظ سوابق خانوادگی) با هم مشابه بودند. میزان تراکم مو در رادیوتراپی 12/26±07/147، پزشکی هسته ای 65/27 ±39/141و پرستار 37/20 ± 37/142 به دست آمد (05/0