تاثیر تحریک جریان مستقیم الکتریکی از روی جمجمه در بیماران مبتلا به اختلال زبان پریشی ناروان

زبان پریشی یک نشانه رایج بعد از سکته نیمکره چپ است. این افراد اغلب بهبودی ناکاملی را علی رغم گفتاردرمانی فشرده تجربه می کنند. تحریک مستقیم الکتریکی مغز روشی برای تحریک نواحی مختلف مغز در بیماران نورولوژیک و روانپزشکی است. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر این نوع تحریک بر بهبودی توانایی نامیدن، حافظه فعال و بهره زبان پریشی در بیماران زبان پریش ناروان و دوام اثرات آن بود.
در این مطالعه مداخله ای 10 بیمار زبان پریش ناروان متعاقب سکته انتخاب شدند. امتیاز های بهره زبان پریشی، نامیدن تصاویر و حافظه فعال آنها در چهار نوبت زمانی قبل و بعد از درمان ساختگی، بعد از درمان و دو ماه پس از درمان مورد مقایسه قرار گرفت. هر بیمار 10 جلسه تحریک الکتریکی ساختگی به مدت 20 دقیقه و 10 جلسه تحریک آندی و کاتدی با 2 میلی آمپر، 20 دقیقه در قشر پیش پیشانی پشتی طرفی دریافت کرد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون ناپارامتریک فریدمن صورت پذیرفت.
امتیاز آزمون های نامیدن و حافظه فعال در بیماران زبان پریش ناروان بلافاصله بعد از درمان(p<0/05) و دو ماه بعد از درمان(p<0/05) در مقایسه با تحریک الکتریکی ساختگی به طور معنی داری افزایش پیدا کرد، اما در بهره زبان پریشی بهبودی معنی داری مشاهده نشد.
به نظر می رسد تحریک الکتریکی مستقیم از روی جمجمه باعث بهبودی پایداری در توانایی نامیدن و حافظه فعال بیماران زبان پریش ناروان می شود و می تواند در برنامه توانبخشی این بیماران مورد استفاده قرار گیرد.