پاسخ زنده مانی، رشد و تخصیص بیوماس اندام های نهال ون (Fraxinus excelsior L.) به تنش غرقابی

هدف این پژوهش بررسی زنده مانی، مشخصه های رویشی و تخصیص بیوماس در نهال های رشد یافته ون (Fraxinus excelsior L.) در رژیم های مختلف آبی است. بدین منظور نهال های ون در طرحی کاملا تصادفی و در دو رژیم آبی (غرقابی دائم و غرقابی دوره ای با تناوب 15 روز) و سطح شاهد (کنترل)، برای مدت 120 روز در فضای باز یک جنگل جلگه ای مورد ارزیابی قرار گرفتند. در پایان دوره غرقابی باعث کاهش در زنده مانی، مشخصه های رویشی، بیوماس اندام ها و شادابی نهال های ون شد. این کاهش در سطح غرقابی دائم بیشتر از غرقابی تناوبی بوده است. بر عکس، پاسخ رویش قطری به غرقابی تناوبی بیشتر از غرقابی دائم و شاهد بوده است که دلیل آن را می توان به توسعه ابعاد سلول آوندهای چوبی آن نسبت داد. زنده مانی و موفقیت در نهال های غرقاب تناوبی نسبت به غرقابی دائم بیشتر بوده است که احتمالا به دلیل تولید بیشتر ریشه های نابجا و زهکشی خاک آن می باشد. همچنین در این شرایط به دلیل دسترسی به اکسیژن مورد نیاز، متابولیسم راحت تر بوده و سطح اندام فتوسنتز کننده (سطح برگ) و بیوماس برگ افزایش یافته است. به طور کلی، می توان اظهار داشت که نهال ون نسبتا مقاوم به غرقابی است و می توان از آن در جنگلکاری های مناطق جلگه ای، حاشیه ی آبراهه ها، تالاب ها و مناطقی که در معرض سیلاب های ادواری قرار دارند استفاده کرد.