اثر پیش درمان عصاره ی گل ازگیل ژاپنی بر سطوح BDNF، SOD و MDA در هیپوکامپ موش های در معرض 6 هیدروکسی دوپامین به دنبال 12 هفته تمرین اختیاری

هدف از اجرای پژوهش، بررسی تاثیر عصاره ی هیدروالکلی گل ازگیل ژاپنی بر سطوح BDNF (Brain-derived neurotrophic factor)، SOD (Superoxide dismutase)، MDA (Malondialdehyde) و هیپوکامپ موش های پارکینسونی به دنبال 12 هفته تمرین اختیاری در چرخ دوار بود.
موش های صحرایی به 6 گروه شاهد سالم، شاهد پارکینسونی، تمرین، تمرین- سم، عصاره- سم و تمرین- عصاره- سم تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت 12 هفته تمرین انجام داد. گروه تمرین- سم، 12 هفته تمرین انجام داد. سپس در معرض سم نرونی قرار گرفت. گروه تمرین- عصاره به مدت 12 هفته تمرین کرد و هر هفته سه بار عصاره را به صورت صفاقی و به میزان mg/kg 200 دریافت کرد. تخریب هیپوکامپ با تزریق استریوتاکسی محلول 6-هیدروکسی دوپامین به داخل بطن مغز صورت گرفت. داده ها به روش One way analysis of variance (One way ANOVA) و آزمون تعقیبی LSD (Fisher''s least significant difference) تجزیه و تحلیل شد.
تمرین، BDNF را افزایش داد؛ اما تمرین و عصاره به تنهایی نتوانستند از کاهش BDNF در اثر سم جلوگیری کنند و تفاوت بین گروه های شاهد سالم و گروه تمرین- عصاره معنی دار بود (001/0 = P). تمرین به طور معنی داری موجب افزایش SOD در مقایسه با گروه شاهد شد (001/0 = P)؛ اما نتوانست در مقابل آثار سم جلوگیری کند (001/0 = P). تفاوت سطوح SOD بین گروه عصاره- تمرین با گروه شاهد معنی دار نبود (125/ = P). تمرین اثر پیشگیرانه در برابر افزایش MDA نداشت (001/0 = P). تفاوت MDA بین گروه عصاره ی پارکینسون و شاهد سالم معنی دار نبود (904/0 = P). همچنین اختلاف سطح MDA بین دوگروه شاهد سالم و گروه تمرین و عصاره معنی دار نبود (918/0 = P).
ورزش اختیاری همراه با مصرف عصاره ی ازگیل سبب افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی هیپوکمپ می شود، اما نمی تواند مانع از کاهش معنی دار BDNF شود. احتمال دارد با افزایش SOD و کاهش MDA، دیگر نیازی به بالا رفتن سطح BDNF برای مقابله با استرس اکسایشی تولید شده به دنبال ورزش نباشد.