بررسی تطبیقی رابطه آموزه لطف با اختیار انسان از دیدگاه امامیه و کاتولیک

از موضوع های مشترک قابل بررسی میان امامیه و مسیحیت کاتولیک، ضرورت «فیض» یا «لطف» خداوند برای دستیابی انسان به سعادت و نجات است. در این راستا دو مذهب به اصل لطف خداوند توجه کامل دارند، اما طرحی که از آن ارائه می کنند، کاملا متفاوت است؛ به گونه ای که امامیه در ضمن طرح قاعده لطف، بر اختیار و اراده آزاد انسان برای رسیدن به رستگاری تاکید می ورزد، اما آیین کاتولیک در راستای طرح همه جانبه حمایت از آموزه فیض، بر ضعف و ناتوانی اراده انسان، که بر اثر گناه نخستین سقوط کرده، برای رسیدن به سعادت تاکید می کند، و عامل تعیین کننده در امر نجات را فیض خداوند می دانند. مقاله پیش روی با رویکرد نظری و اسنادی تلاش می کند رابطه اصل «لطف» با «اختیار» انسان را در مذهب امامیه و آیین کاتولیک به روش تطبیقی واکاوی کند، و در ادامه نتایج اصلی بیان شوند. مهم ترین نتیجه به دست آمده آن است که جزء اخیر علت تامه اعمال ارادی انسان از نگاه امامیه، «اختیار» و از دیدگاه کاتولیک، «فیض» الهی است.