اثر بخشی آموزش حل مساله بر کیفیت زندگی مادران کودکان درخودمانده

هدف از پژوهش حاضر تعیین میزان اثربخشی آموزش حل مساله بر کیفیت زندگی مادران کودکان درخودمانده بود.
روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه گواه و پیگیری بود. آزمودنی ها شامل 30 مادر دارای کودک درخودمانده بود که به طور تصادفی از میان 280 مادر مراجعه کننده به مرکز تخصصی اوتیسم «فرزندان آفتاب» واقع در شهر قدس استان تهران در سال 1392 انتخاب، و در دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه جایگزین شد. گروه آزمایش 6 جلسه آموزش حل مساله 120 دقیقه ای را هفته ای یکبار دریافت کرد. در گروه گواه مداخله ای صورت نگرفت. ابزار مورد استفاده نسخه کوتاه پرسشنامه 36 سوالی کیفیت زندگی وایر و شربورن (1992) بود که در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری اجرا و جهت تحلیل داده ها از روش کوواریانش و اندازه گیری های مکرر استفاده شد.
نتایج نشان داد که آموزش مهارت حل مساله بر بهبود کیفیت زندگی گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه در تمامی ابعاد موثر بوده است. همچنین پیگیری پس از 2 ماه نیز این نتایج را تایید کرد.
میتوان آموزش حل مساله را بهعنوان ابزاری حمایتی و موثر جهت ارتقاء کیفیت زندگی خانوادگی به شمار آورد، و از آن بهویژه برای مادران دارای کودک درخودمانده که نقش مهمی در جو عاطفی خانواده دارند سود جست.