تاثیر روش های مختلف مدیریت علف های هرز و تراکم گیاهی بر کنترل علف های هرز و عملکرد نخود زراعی (Cicer arietinum L.)

به منظور تعیین مطلوب ترین روش مدیریت علف های هرز و تراکم گیاهی در زراعت نخود آبی بهاره، آزمایشی به صورت طرح کرت های خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی در 4 تکرار در مزرعه آموزشی و پژوهشی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران (کرج) در سال زراعی 1390-1389 اجرا شد. عامل اصلی شامل مدیریت علف های هرز در 9 سطح: 1.تری فلورالین پیش کاشت، 2. پندیمتالین پیش کاشت، 3. وجین کامل (عاری از علف هرز)، 4. ایمازتاپیر پس رویشی، 5. کنترل مکانیکی، 6. ایمازتاپیر پیش رویشی، 7. پیریدیت (پس رویشی) به همراه کنترل مکانیکی، 8. پیریدیت پس رویشی، 9. شاهد (بدون کنترل علف هرز) و عامل فرعی شامل تراکم گیاهی در سه سطح 35، 45 و 55 بوته در متر مربع بررسی شد. علف های هرز عمده مزرعه، سلمه تره، تاج خروس ریشه قرمز و تاج خروس رونده بودند. نتایج نشان داد که تیمار های مدیریت علف هرز تاثیر معنا داری بر کاهش جمعیت و وزن خشک علف های هرز داشتند. در آخر فصل پیریدیت + کنترل مکانیکی، ایمازتاپیر پیش رویشی و پندیمتالین، پس از وجین دستی، موثرترین تیمارها به لحاظ کاهش وزن خشک علف های هرز بودند، اما به لحاظ کاهش جمعیت علف های هرز در این زمان پس از وجین دستی، پندیمتالین موثرترین تیمار بود و بیشترین عملکرد نخود را تولید کرد. تراکم های 55 و 45 بوته نخود در متر مربع بدون تفاوت معنا دار نسبت به هم، بیشترین عملکرد دانه نخود را تولید کردند و در آخر فصل رشد، نسبت به تراکم 35 بوته موجب کاهش بیشتر جمعیت و وزن خشک علف های هرز شدند. از این رو در شرایط مشابه، کاربرد پندیمتالین و اعمال تراکم 45 بوته نخود در متر مربع برای کنترل موثر علف هرز و تولید مطلوب عملکرد نخود، مفید به نظر می رسد.