پیوند بافت تخمدان: مزایا، معایب و مشکلات پیش رو (یک مقاله مروری)

موفقیت در درمان سرطان با به کارگیری روش هایی چون شیمی درمانی، رادیوتراپی و پیوند مغز استخوان به ویژه پس از دهه 90، افزایش چشم گیری یافته است. با این وجود شیوع سرطان در سطح جهانی هم چنان بر قربانیان خود می افزاید. بر اساس گزارش «موسسه تحقیقات، درمان و آموزش سرطان ایران»، در سال 1386 تعداد موارد سرطانی ثبت شده در کشور 62040 نفر بوده است که از این میان تعداد قابل توجهی یعنی 19/44 درصد آن در جمعیت زنان جامعه بروز یافته است. در اکثر موارد، روش های تهاجمی درمان منجر به آسیب گنادها و ناباروری می شوند. انجماد و پیوند بافت تخمدان به عنوان تنها راه ممکن حفظ سلول های جنسی و توانایی باروری برای دختران نابالغ و خانم هایی که در اثر شیمی درمانی، رادیوتراپی، ناهنجاری های ژنتیکی و یا بیماری های خاص دیگر مبتلا به ناباروری می شوند توصیه می گردد. هدف اصلی انجماد تخمدان، برگرداندن بافت به بدن به منظور برقراری مجدد باروری و چرخه هورمونی می باشد. اگر چه تاریخچه پیوند بافت تخمدان به اوایل قرن بیستم بر می گردد، اما بیش از صد سال زمان برد تا محققین توانستند تولد نوزاد زنده انسانی را به دنبال انجماد و پیوند بافت تخمدان در بیمار سرطانی گزارش کنند. با وجود این موفقیت و مطالعات دیگر، هنوز سوالات بسیاری در زمینه انجماد و پیوند بافت تخمدان باقی مانده است.