اثر سیدر، هورمون eCG و روش تلقیح مصنوعی بردرصد آبستنی و نرخ بره زایی میشهای نژاد زل

استفاده از انواع پروتکل های همزمانی فحلی و روش های تلقیح مصنوعی نرخ باروری متفاوتی در گوسفند نشان داده است. هدف این مطالعه بررسی نرخ آبستنی و بره زایی به دنبال دوره های درمانی متفاوت پروژسترون، هورمون eCG و همچنین تلقیح مصنوعی به دو روش لاپاراسکوپی و ترانس واژینال در میش های نژاد زل بود.
180 راCس میش 3 تا 4 ساله از نژاد زل با میانگین وزنی kg 5/2±5/45 در این آزمایش استفاده شدند. میش ها به صورت تصادفی در سه گروه مساوی 60 تایی قرار داده شدند. میش های هر یک از گروه آزمایشی برای مدت 10 (گروه الف)، 12 (گروه ب) و 14 (گروه ج) روز سیدرگذاری شدند. همزمان با سیدر برداری، میش های هر گروه در 3 زیر گروه 20 تایی قرار داده شده و به ترتیب به هر زیر گروه صفر (کنترل)، 400 و500 واحد eCG تزریق شد. 54 ساعت بعد از سیدربرداری، میش های هر 3 زیرگروه به دو زیر گروه 10تایی تقسیم و یک گروه به روش لاپاراسکوپی و گروه دیگر به روش ترانس واژینال تلقیح مصنوعی شدند.
نتایج نشان داد که تزریق هورمون eCG همزمان با برداشت سیدر در هر 3 گروه آزمایشی باعث افزایش نرخ آبستنی می گردد، اما تنها در 2 گروه آزمایشی الف و ب (10 و 12 روز سیدرگذاری) تعداد میش های فحل را افزایش داد. تلقیح مصنوعی به روش لاپاراسکوپی نسبت به ترانس واژینال باعث افزایش درصد آبستنی و نرخ بره زایی شد.
نتیجه گیری نهایی: تزریق 500 واحد هورمون eCG همزمان با برداشت سیدر و تلقیح مصنوعی به روش لاپاراسکوپی بهترین راندمان آبستنی و بره زایی را در میش های نژاد زل نشان داد.