اثرات آللوپاتیک عصاره آبی برگ گردو (Juglans regia) بر برخی ویژگی های فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گیاهان جعفری تحت همزیستی با قارچ میکوریز Glomus versiforme

تاثیر غلظت های مختلف عصاره آبی برگ گردو بر روی خصوصیات فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گیاه جعفری تلقیح شده با قارچ میکوریز Glomus versiforme و گیاهان غیرمیکوریزی در شرایط گلخانه ای مطالعه شد. در این مطالعه 3 غلظت متفاوت از عصاره آبی برگ گردو (عصاره کامل، نیم و یک چهارم غلظت عصاره کامل) استفاده شد. نتایج بدست آمده در گیاهان 45 روزه نشان داد که افزایش غلظت عصاره آبی برگ گردو باعث کاهش میزان کلروفیل a و b و افزایش محتوای کاروتنوئید می شود که این افزایش در گیاهان میکوریزی بیشتر از گیاهان غیرمیکوریزی بود. محتوای پروتئین کل در اندام هوایی گیاهان میکوریزی و غیرمیکوریزی در غلظت یک چهارم، افزایش و سپس در غلظت های بیشتر کاهش یافت. با افزایش غلظت عصاره آبی برگ گردو محتوای پرولین و اسیدهای آمینه آزاد در گیاهان افزایش یافت که این افزایش در گیاهان غیرمیکوریزی بیشتر از گیاهان میکوریزی بود. فعالیت آنزیم های آسکوربات پراکسیداز (APX) و گایاکول پراکسیداز (GPX) در گیاهان میکوریزی و غیرمیکوریزی نیز افزایش یافت؛ اما افزایش فعالیت این آنزیم ها در گیاهان میکوریزی بالاتر بود. به طور کلی، نتایج نشان داد که با تلقیح قارچ میکوریز با ریشه گیاه جعفری می توان تا حدودی اثرات نامطلوب عصاره آللوپاتیک بر ویژگی های فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی این گیاهان را کاهش داد.