آمیختگی شطح با کاریکلماتور در نثر احمد عزیزی

احمدعزیزی (1337) از چهره های موفق ادبیات معاصر در حوزه های شعر، نثر و روزنامه نگاری است، وی که از احیاگران شطح در دورهء معاصر است، با اتکا به دستاوردهای شطح قدما و افزودن تکنیک های زبانی و تصویری وتنوع موضوعی توانست صورتی نو به شطح قدما ببخشد و نوعی عرفان اجتماعی را مطرح کند. به گونه ای که در حوزهء بازی های زبانی و تصویری به کاریکلماتور (کاریکاتور کلمات) نزدیک شود. اما باوجود شگردهای متنوع زبانی که عزیزی به کار گرفته توجه به معنا در اوج قرار دارد و در مقایسه با کاریکلماتورنویسان خوش بینانه تر به جهان می نگرد، همچنین شطح او در مقایسه با شطح قدما به دلیل غلبه نگاه عرفان اجتماعی، آفاقی تر و کاربردی تر جلوه می کند.
مقالهء حاضر، با روش توصیفی تطبیقی و استقراء تام از مجموعه شطحیات عزیزی با عنوان «یک لیوان شطح داغ»، می کوشد تا ضمن معرفی اجمالی عزیزی و شطحیاتش، هر سه گونه کاریکلماتور یعنی لفظ گرا، تصویرگرا و معناگرا را با ارائهء شواهدمتنی، در همین مجموعه وشباهت شطح عزیزی را با کاریکلماتور های پرویز شاپور و سایرین نمایان سازد.