ارزیابی انواع روش های اندازه گیری برآورد هدایت هیدرولیکی خاک (مطالعه موردی: منطقه مشهد)

یکی از پارامترهای مهم در طراحی سیستم های زهکشی و تخمین جریان آب درخاک، ضریب هدایت هیدرولیکی خاک می باشد. در مناطقی که سطح آب زیرزمینی در محدوده فعالیت ریشه باشد، معمولا از روش های متداولی نظیر چاهک ارنست، چاهک های مضاعف و روش پیزومتری برای تعیین هدایت هیدرولیکی خاک در زیر سطح ایستابی استفاده می شود. در بالای سطح ایستابی روش هایی نظیر پمپاژ به چاهک، چاهک معکوس، پرمامتر گلف و... وجود دارد که متداول ترین آن ها روش چاهک معکوس می باشد. در شرایط آزمایشگاهی روش های بار ثابت و بار افتان انجام می شود و یک سری مدل های کامپیوتری برای تخمین این ضریب نیز ارایه شده است. هدف از انجام این تحقیق، بررسی مقادیر هدایت هیدرولیکی اندازه گیری شده در مزراع تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد به روش های صحرایی (روش چاهک وارونه) و آزمایشگاهی (روش بارافتان) و مدل های کامپیوتری و مقایسه نتایج به دست آمده از این روش ها با روش پمپاژ به چاهک بود. نتایج نشان داد که مقادیر K به دست آمده از روش چاهک وارونه حدود 50% بیش تر از مقادیر K اندازه گیری شده به روش پمپاژ به چاهک بوده و این نسبت برای مقادیر K به دست آمده از روش آزمایشگاهی حدود نصف و مدل های کامپیوتری Rosetta و Retc نیز به ترتیب 68% و 165% بود. از سوی دیگر با توجه به درصد اختلاط ذرات معدنی خاک، مدل Rosetta نسبت به مدلRetc، مقادیر K را نزدیک تر به مقادیر روش پمپاژ به چاهک برآورد کرد. همچنین بر اساس بافت خاک، مدل های Rosetta و Retc در بعضی از چاهک ها نتایج خوبی را ارایه نکردند.