رابطه بین حمایت اجتماعی و سبک های مقابله ای با تاب آوری در نوجوانان پسر بزهکار

هدف از مطالعه حاضر، تعیین رابطه حمایت اجتماعی و سبک های مقابله با تاب آوری در نوجوانان بزهکار ساکن در کانون اصلاح و تربیت شهر تهران است.
روش این پژوهش توصیفی و از نوع هم بستگی است؛ همچنین 120 نوجوان پسر ساکن در کانون اصلاح و تربیت شهر تهران، با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شده اند. اطلاعات با استفاده از پرسش نامه های سبک های مدارای اندلر و پارکر (1990)، حمایت اجتماعی ادراک شده واکس، فیلیپس، هالی، تامپسون، ویلیامز و استوارت (1986) و تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) جمع آوری شده است. داده ها با روش های آماری هم بستگی پیرسون و رگرسیون تحلیل شده و نتایج نشان داده است هم بستگی حمایت اجتماعی و سبک های مدارا با تاب آوری در نوجوانان کانون اصلاح و تربیت، معنی دار و مثبت است (p<0/01). همچنین حمایت اجتماعی و سبک مدارای مسئله محور، تاب آوری را پیش بینی می کند.
بحث: با توجه به یافته های این پژوهش، می توان چنین نتیجه گیری کرد که افزایش حمایت اجتماعی نهادهای مربوط، خصوصا خانواده ها از نوجوانان بزهکار، همچنین آموختن مهارت های اساسی و مفید روش های مدارا با مشکلات، نقشی مهم در افزایش تاب آوری آنان دارد.