در جدال امنیت گرایی و موازین دادرسی منصفانه

تامین امنیت خواسته ی نخستین دولت ها- خواه نامردم سالار (غیر دمکراتیک) و خواه مردم سالار و آزادی خواه (دمکراتیک)- بوده است. با این وجود، پایداری و ثبات امنیت و احساس آرامش شهروندان، در گرو قانون مندی توام با رعایت حقوق بنیادین(اساسی) شهروندان، از یک سو و نگاه همه جانبه به موضوع امنیت و پرهیز از یک سویه نگری و برداشت حاکمیتی از مفهوم امنیت، از دیگر سو است. در نبودن چنین نگرشی، امنیت، به مفهوم امنیت حاکمیت، فروکاسته می شود و با هدف برقراری نظم و تامین امنیت، هر کنش و اقدامی روا داشته می شود؛ از جمله این اقدامات نادیده انگاشتن اصول، موازین و معیارهای دادرسی منصفانه است. در این مقاله، تلاش خواهد شد تا تقابل دیدگاه امنیت گرا با اصول شناخته شده آیین دادرسی کیفری، در پرتو نقد و بررسی رای هیات عمومی دیوان عدالت اداری در خصوص دستورالعمل طرح ارتقای امنیت اجتماعی، مورد کنکاش و بررسی قرار گیرد.