بررسی میزان فرسودگی شغلی و ارتباط آن با سلامت عمومی پرستاران شاغل در بیمارستان های آبادان و خرمشهر درسال 1391

فرسودگی شغلی یکی از عمده ترین پیامدهای اجتناب ناپذیراسترس شغلی است و افت کیفیت مراقبت از بیمار، از بدترین پیامدهای آن است. این مطالعه با هدف بررسی میزان فرسودگی شغلی و ارتباط آن با سلامت عمومی پرستاران شاغل در بیمارستان های آبادان و خرمشهر درسال 1391 انجام شده است.
مطالعه حاضر توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی بوده که بر روی پرستاران (114نفر) شاغل در بیمارستان های آبادان و خرمشهر انجام شده است. ابزار مورد استفاده، پرسشنامه فرسودگی شغلی موسلاچ (Q-MBI) و سلامت عمومی (GHQ) بوده است. پس از جمع آوری داده ها، از نرم افزار SPSS ورژن 14 و روش های آماری ANOVA و آمار توصیفی جهت تحلیل داده ها استفاده گردید.
اکثر شرکت کنندگان از نظر سلامت عمومی، در سطح متوسط (58/8%) و میزان مسخ شخصیت در سطح پائین(53/5%) بوده و افزایش میزان فرسودگی عاطفی(56/6%) و فرسودگی شغلی(50/9%) دیده شد. بین جنسیت و میزان فرسودگی شغلی (p=0/016)، میزان مسخ شخصیت و بخش محل اشتغال (p=0/043)، فرسودگی عاطفی و تعداد شیفت کاری (p=0/034)، سطح بهداشت عمومی و سابقه کار(p=0/048) و فرسودگی شغلی با سلامت عمومی (p=0/0001) ارتباط معنادار امشاهده گردید.
نتیجه گیری و پیشنهادات: بر اساس یافته های به دست آمده، ارتقای سلامت شغلی و کاهش میزان فرسودگی بایستی در اولویت کار مدیران پرستاری قرار گیرد و مداخلات لازم جهت کاهش فرسودگی شغلی انجام پذیرد.