اثربخشی آموزش گروهی مهارت های اجتماعی بر میزان توانایی و مشکلات رفتاری دختران نوجوان شاهد و ایثارگر

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت های اجتماعی بر میزان توانایی و مشکلات رفتاری فرزندان نوجوان دختر شاهد و ایثارگر شهر اصفهان بود. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی و جامعه آماری دربرگیرنده فرزندان شاهد و ایثارگر 1613 ساله شهر اصفهان بود که به روش نمونه گیری خوشه ایانتخاب گردیدند. بدین ترتیب که از نواحی پنجگانه آموزش و پرورش، ناحیه پنج و از 26 دبیرستان دخترانه این ناحیه 26 فرزند شاهد و ایثارگر به صورت تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزار اندازه گیری در این پژوهش پرسشنامه جمعیت شناختی و پرسشنامه توانایی ها و مشکلات SDQ بود. یافته ها از طریق تحلیل کوواریانس چندمتغیری (MANCOVA) و با نرم افزار SPSS 16 تحلیل شد. یافته های پژوهش نشان داد که در مرحله پس آزمون و پیگیری (پس از 4 ماه) به ترتیب میانگین نمرات توانایی در گروه آزمایش به شکل معناداری بیش از گروه گواه (021/0 > P) و (003/0 > P) و میانگین نمرات مشکلات رفتاری در گروه آزمایش به شکل معناداری کمتر از گروه گواه می باشد (001/0 > P) و (00 4 /0 > P). این پژوهش بیانگر اثربخشی آموزش مهارت های اجتماعی بر بهبود میزان توانایی و کاهش مشکلات فرزندان دختران نوجوان شاهد و ایثارگر بوده است.