درونمایه های غزل پس از انقلاب اسلامی سال 1357

تاثیر انقلاب اسلامی در ساختار و محتوای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و هنری ایران که به تغییراتی بنیادین منجر شد، به قدری آشکار است که نیازی به اثبات ندارد. با توجه به این تغییر همه جانبه، بدیهی است که غزل نیز در فضایی تازه و دیگرگونه قرار گرفت و تن به تغییراتی داد که نمود آن را در شمار بسیاری از غزل های پس از انقلاب می توان دید.اما در دهه های سی و چهل، بسیاری از شاعران نوپرداز که تصور می کردند دگرگونی محتوای زندگی مدرن، ناگزیر به دگرگونی قالب ها می انجامد، از غزل و دیگر قالب های کلاسیک شعر فارسی، رویگردان شدند و به شعر نیمایی و سپید روی آوردند. البته در این میان بودند شاعرانی که همچنان، غزل را به عنوان قالب نامیرای شعر فارسی پذیرفتند و غزل های موثری نیز سرودند، اما توجه جدی به این قالب، پس از انقلاب 57، بیشتر از گذشته شدت گرفت.با دگرگونی باورهایی که طی سال ها ذهن و روح بسیاری از شاعران را در چنبره پر قدرت خود گرفته بودند، غزل نیز پذیرای دگرگونی هایی شد که به هرچه کامل تر شدن دورنمایه و ساختار آن کمک شایانی کرد.در این مقاله به واکاوی ویژگی های غزل بعد از سال 1357 پرداخته شده است.