مقایسه دو روش تمرینی بر عوامل آمادگی مهارتی و جسمانی فوتبالیست های آماتور

هدف از تحقیق حاضر، مقایسه تمرین تناوبی و تمرین در گروه های کوچک بر منتخبی از عوامل آمادگی مهارتی (سرعت دریبلینگ، پاس دادن، شوت زدن) و آمادگی جسمانی و حرکتی (توان هوازی، سرعت، شتاب، چابکی) در فوتبالیست های آماتور بود. بدین منظور تعداد 20 نفر پسر با میانگین قد 165.34±4.75 سانتی متر، وزن 58.5±5.22 کیلو گرم، سن 15.7± 0.7 سال از بین بازیکنان شهرستان آمل به صورت تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه قرار گرفتند. از آزمون های سرعت دریبلینگ، آزمون پاس و شوت مورکریستین، 12 دقیقه دوی کوپر، 30 متر سرعت، سرعت چهار خطه، ایلی نویز برای ارزیابی متغیر ها استفاده گردید. سپس هر دو گروه به مدت شش هفته، هر هفته سه جلسه که با شدت 70 درصد ضربان قلب بیشینه فزاینده و زمان یکسان شده بود، برنامه تمرینی (تناوبی و گروه های کوچک) شرکت کردند. در پایان دوره، پس آزمون مشابه پیش آزمون گرفته شد، پس از تعیین طبیعی بودن توزیع داده ها به وسیله آزمون کلموگروف اسمیرنوف، داده ها با استفاده از آزمونt مستقل و وابسته در سطح p≤0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که شش هفته تمرین باعث افزایش معنی دار سرعت دریبلینگ، مهارت پاس و شوت، توان هوازی، سرعت، شتاب و چابکی در هر دو گروه تجربی شد. با این وجود در مقایسه بین دو گروه تجربی، نتایج نشان داد که بین توان هوازی (0/11 = p)، سرعت (0/69 =p) و شتاب (0/92= p) تفاوت معنی داری وجود نداشت؛ اما در متغیر های چابکی (0/001=p)، سرعت دریبلینگ (0/007= p)، مهارت پاس (0/001 = p) و مهارت شوت (0/001=p) گروه تمرین در گروه های کوچک نسبت به گروه تمرین تناوبی بهبود معنی دار یافته بود. چون تمرین در گروه های کوچک در مدت برابر، باعث افزایش بیشتر عوامل آمادگی مهارتی و برخی از عوامل آمادگی جسمانی منتخب در این تحقیق شد، توصیه می شود که تیم ها در برنامه آماده سازی خود به خصوص در حین فصل از این روش تمرینی استفاده کنند.