نقش شاهنامه فرودسی در تکوین هویت و نحوه نگرش بین المللی انسان ایرانی

جایگاه برجسته ی شاهنامه ی فردوسی درتکوین سازه های هویتی ایرانیان درطول بیش از هزار سال همواره بستر مناسبی برای شناخت لایه های زیرین و اعماق روح جمعی ایرانیان به شمار رفته است. از این رو غور و تعمق در این اثر پرارج، درک هر چه بهتری از نوع جهان بینی و نگرش ایرانیان در عرصه ی روابط بین الملل را ارائه می دهد. به بیان دیگر شاید هیچ اثری به شگرفی شاهنامه ی فردوسی بازتاب دهنده ی آمال وآروزهای انسان ایرانی در مسیر پر فراز و فرود تاریخ و هستی نباشد. بر این بنیان در این مقاله تلاش گردیده است تا با پیوند میان پندارهای اسطورهای و آرایه های حماسی مندرج درشاهنامه، تجلی و به سطح آمدن استمرار گونه ی برخی رسوبات هویتی شاهنامه را در اکنونیت نگرش ایرانیان به عرصه ی روابط بین الملل با محور قرار دادن عنصر خرد در شاهنامه، مورد پردازش و خوانشی نوقرار گیرد.