تاثیر مدهای بالاتر در تحلیل بارافزون ساختمان های بتن آرمه تحت اثر زمین لرزه های نزدیک گسل

در طراحی بر اساس عملکرد، تعیین نیازهای لرزه ای یک گام مهم و اساسی در روند طراحی می باشد. نیازها را می توان به کمک روش های خطی یا غیرخطی تعیین نمود. دستورالعمل به سازی لرزه ای ساختمان های موجود، روش های تحلیلی مختلفی را به منظور ارزیابی و تعیین نیازها معرفی می نماید. از آن جایی که انتظار می رود اعضای سازه ای تحت اثر نیروی لرزه ای رفتار غیرخطی از خود بروز دهند، لذا منطقی است که در تعیین نیازهای اعضا، روش های غیرخطی مورد استفاده قرار گیرند. از بین دو روش غیرخطی، روندهای استاتیکی شامل تحلیل های بارافزون نسبت به روندهای تاریخچه زمانی مقبولیت بیش تری دارند. لذا در این مقاله به بررسی روش های غیرخطی و تفاوت های موجود بین روش های استاتیکی و دینامیکی غیرخطی برای تخمین نیازهای لرزه ای پرداخته می شود و نتایج و آثار استفاده از روش های بارافزون در تخمین نیاز لرزه ای اعضا تحت اثر زمین لرزه های حوزه ی دور و نزدیک مورد بحث و بررسی قرار می گیرد.مقایسه ی نتایج حاصل از روش بارافزون با نتایج تحلیل تاریخچه ی زمانی غیرخطی نشان می دهد که روش های بارافزون در سطوح فوقانی سازه نیازهای لرزه ای را در حد پایین تری تخمین می زنند. این امر اهمیت ارتباط مشارکت مدهای بالاتر را در سازه های میان مرتبه و بلندمرتبه مشخص می نماید.