مقایسه بین دو تکنیک اینتروژن utility arch و segmented base arch در درمان اوربایت عمیق

اصلاح اوربایت عمیق به همراه دست یابی به ثبات دراز مدت هنوز یکی از دغدغه های بسیاری از ارتودنتیست ها است. سه روش اصلی اصلاح این مشکل به کارگیری روشBypass arch ریکتز، Segmented base arch برستون و هم چنین بهره بردن از انکوریج های استخوانی موقت می باشد. این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه اثرات مختلف دو تکنیک ریکتز و برستون حین درمان اوربایت عمیق انجام شد.

در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 18 بیمار مونث با اکلوژن کلاس I و II با اوربایت بیشتر از 4 میلی متر، انتخاب شدند. نمونه ها به دو گروه 9 تایی (الف) و (ب) تقسیم شده و در گروه (الف) از روش ریکتز و در گروه (ب) از روش برستون استفاده شد. در هر گروه 15 فک مورد مطالعه قرار گرفت. رادیوگرافی های لترال سفالومتری قبل و پس از اینتروژن جهت بررسی نتایج مورد استفاده قرار گرفتند. برای آنالیز داده ها از آزمون آماری t-test Studentو نرم افزار SPSS نسخه 18استفاده شد (05/0 = α).

تفاوت بین میانگین اینتروژن واقعی در دو گروه الف و ب از لحاظ آماری معنی دار بود (014/0 = p value) و تفاوت میانگین اکستروژن در دو گروه الف و ب نیز از لحاظ آماری معنی دار بود (047/0 = p value). تفاوت میانگین کاهش اوربایت در دو گروه الف و ب معنی دار نبود (704/0= p value). تفاوت میانگین اینتروژن کاذب (02/0 = p value)، تغییر در محور طولی دندان های خلفی (047/0 = p value) و زاویه بین محور طولی دندان های قدامی بالا و پایین (002/0 = p value) از لحاظ آماری معنادار بود.

با در نظر گرفتن محدودیت های پژوهش فعلی، نتایج به دست آمده از این مطالعه برتری روش برستون در انجام اینتروژن دندان های قدامی با حرکات جانبی نامطلوب کمتر را تایید می کند.