بررسی تاثیر نحوه جایگذاری و جنس پلاک تیبیا بر الگوی تنش در ناحیه شکستگی

پلاک های ارتوپدی از ابزار های پرکاربرد در فرایند درمان شکستگی های استخوانی می باشند.با این حال استفاده از این پلاک ها بعلت تغییراتی که در الگوی طبیعی انتقال تنش ایجاد می نماید موجب کاهش دانسیته استخوان در دراز مدت می گردد. هدف از انجام این تحقیق ارائه نوع جدیدی از پلاک با سختی مدرج از نظر توزیع تنش میباشد. در کار حاضر، مدلهای المان محدود سه بعدی پلاک با سختی مدرج و پلاکهای رایج تیتانیومی و فولادی زنگ نزن با استفاده از نرم افزار آباکوس مورد تحلیل قرار گرفته است. تاثیر عدم تماس بین پلاک و استخوان بر روی میزان تنش در استخوان نیز مورد بررسی قرار گرفته است. بدین منظور از یک مدل سه بعدی واقعی استخوان که با استفاده از تصاویر سی تی اسکن پای چپ انسان بدست آمده، استفاده گردیده است. نتایج بیانگر آن بود که استفاده از پلاک با سختی مدرج منجر به کاهش استرس شیلدینگ در استخوان و باعث اعمال تنش فشاری بیشتری در استخوان شده که این امر منجر به تسریع در روند معالجه در مقایسه با پلاکهای تیتانیومی و فولادی زنگ نزن خواهد شد. نتایج این تحقیق همچنین نشان داد که استفاده از پلاکهای بدون تماس، محیط مکانیکی مساعدی به منظور ترمیم شکستگی فراهم میکند.