ایمنی زایی و تاثیر واکسن های مختلف هموفیلوس آنفلونزا تیپ ب

هموفیلوس آنفلونزا یکی از علل اصلی مننژیت در کودکان است که موجب مرگ و یا عوارض عصبی می گردد. این بیماری حدود 15 تا 35 درصد ناتوانی هایی مانند عوارض مغزی را شامل می شود. علی رغم وجود آنتی بیوتیک های جدید و موثر جهت درمان مننژیت، میزان مرگ و میر ناشی از این بیماری توسط باکتری هموفیلوس آنفلونزا کم نشده است. علت اصلی این مرگ و میرها آسیب های عصبی و مقاومت آنتی بیوتیکی می باشد. تا سال 1970 کپسول پلی ساکاریدی حاوی فسفو ریبوزیل باکتری هموفیلوس آنفلونزا تیپ ب هدف اصلی جهت توسعه واکسن بود. اولین واکسن پلی ساکاریدی هموفیلوس آنفلونزا تیپ ب در سال 1985 مجوز گرفت اما اگر چه این واکسن در بزرگسالان ایمنی زایی خوبی نشان داد ولی در کودکان زیر دو سال که بیشترین گروه هدف می باشند پاسخ ایمنی مناسبی ایجاد نکرد. این عوامل باعث شد که توسعه این واکسن به سمت کونژوگه کردن کپسول باکتری غیرفعال شده با ناقل پروتئین سوق پیدا کند. بر عکس سایر واکسن ها که برای یک بیماری شبیه به هم می باشند واکسن های اختصاصی کونژوگه هموفیلوس آنفلونزا تیپ ب در خصوصیات ساختاری و ایمنی زایی با هم تفاوت های زیادی دارند. در این مقاله مروری، ایمنی زایی و تاثیر سه گروه واکسن های PRP، کونژوگه و ترکیبی را بررسی خواهیم کرد.