مطالعه تجربی زبری سطح و عرض پلیسه در فرآیند میکروفرزکاری آلیاژ تیتانیوم

میکروفرزکاری یکی از فرایندهای ساخت قطعات مینیاتوری است. به دلیل خواص منحصر به فرد آلیاژ Ti6Al4V، مانند مقاومت در برابر اکسیداسیون، خستگی، خوردگی و همچنین کاربرد آن در صنایع حساس، در این تحقیق به مطالعه زبری و عرض پلیسه تشکیل شده در فرآیند میکروفرزکاری این آلیاژ پرداخته می شود. پارامترهای ماشین کاری از جمله سرعت اسپیندل، نرخ پیشروی و عمق برش محوری به عنوان ورودی های فرایند در نظر گرفته شدند. آزمایش ها در حضور دو سیستم روان کاری تر و نیمه خشک انجام گرفت. ابزار میکرو به کار رفته در آزمایش ها نیز، فرز انگشتی کاربایدی سرتخت به قطر 5/0 میلیمتر با روکش TiAlN بود. به منظور طراحی و تحلیل نتایج، از روش تاگوچی استفاده گردید. نتایج نشان داد که سرعت برشی و نرخ پیشروی به ترتیب، موثرترین پارامترها روی زبری سطح و اندازه پلیسه در میکروفرزکاری آلیاژ تیتانیوم بودند و افزایش هر دوی آن ها، موجب کاهش مقدار زبری و عرض پلیسه شد. همچنین روان کاری نیمه خشک عملکرد بهتری روی کیفیت سطح قطعات میکروفرزکاری داشته است و این تاثیر در سرعت های برشی و عمق های برش بالا برجسته تر بود. در نهایت بهترین شرایط کیفیت سطح در هنگام استفاده از سیستم روان کاری نیمه خشک و در شرایط سرعت اسپیندل 30000 دور بر دقیقه، پیشروی 8/0 میکرومتر بر لبه برنده و عمق برش 60 میکرومتر حاصل شد.