بهینه سازی تعیین محل زمین لرزه های رخ داده بین سال های 2006 تا 2013 در شمال غرب ایران با استفاده از پارامتر های سمت (آزیموت) و پرتو

یکی از کاربردهای مهم زلزله شناسی تعیین کانون زمین لرزه ها است. دقت بیشتر در این فرایند موجب کسب نتایج بهتری در سایر بررسی ها مانند بررسی ساختار پوسته، لرزه خیزی منطقه و تعیین صفحه گسل مسبب زلزله ها می شود. روش های کلاسیک تعیین محل بر پایه معادلات گایگر (1910) بنا شده است. در این روش با استفاده از جمله اول بسط تیلور به کمک یک مدل سرعتی معلوم برای منطقه، رابطه بین زمان رسید و مختصات کانونی زلزله خطی سازی می شود. پاسخ بهینه در روش های خطی شده، از کمینه کردن اختلاف داده های محاسبه شده و مشاهده شده به روش کمترین مربعات گام به گام صورت می پذیرد. اغلب به علت نبود پوشش سمتی (آزیموتی) مناسب و فقط به واسطه استفاده از داده زمان سیر، خطای قابل توجهی در تعیین محل کانون زلزله ها ایجاد می شود. در راستای کاهش خطای ناشی از تعیین محل، پژوهشگران از سمت و پارامتر پرتو برای بهینه سازی نتایج استفاده می کنند.
در این تحقیق سعی شده است بهینه سازی موقعیت رویدادهای لرزه ای در محدوده °44 تا °50 طول شرقی و°36 تا °40 عرض شمالی واقع در شمال غرب ایران صورت گیرد. 11200 زمین لرزه با بزرگی برابر یا بیش از 4/1 در مقیاس ناتلی، رخداده بین سال های 2006 تا 2013، ابتدا فقط با استفاده از زمان سیر موج P و سپس با استفاده از زمان سیر، پارامتر پرتو و سمت موج P تعیین محل شد. نتایج حاصل بیانگر تاثیر بسیار مهم پارامتر پرتو و سمت به همراه زمان سیر، در کاهش خطای افقی تعیین محل زمین لرزه ها به میزان قابل توجهی است.