کنش متقابل مرد و زن در ژانر کمدی رمانتیک سینمای ایران (1390-1369)

پرداختن به مناسبات عاشقانه ی زن و مرد به شکلی خنده آفرین سبب شده است که بخش قابل ملاحظه ای از آثار کمدی سینمای ایران در ژانر کمدی رمانتیک قرار گیرند. این پژوهش در چارچوب نظریه ی ژانر با هدف بررسی این موضوع که کنش متقابل زن و مرد در این ژانر حامی و تقویت کننده ی کدام ارزش ها و باورهای مخاطبان خویش است، 62 کمدی رمانتیک ایرانی را که از سال 1369 تا سال 1390 در سالن های سینما نمایش عمومی داشته اند، با رویکرد ساختارگرایی و با روش تحلیل متن بررسی کرده است. «تحلیل ساختاری متن» در بررسی یک ژانر ترکیبی از دو تحلیل همنشینی و جانشینی است. در این پژوهش نیز تحلیل همنشینی با بررسی چگونگی گسترش متوالی روایت، چگونگی ارائه ی معنا در ژانر مورد بررسی را آشکار ساخته و تحلیل جانشینی با بهره گیری از تقابل های دوجزئی، چیستی معنای متون این ژانر را بیان کرده است. نتایج این پژوهش گواه آن است که ژانر کمدی رمانتیک ایرانی از چهار پی رفت اولیه با نام های تصاحب، نجات، اجازه و رقیب بهره می گیرد و در حالی که ساختار روایی در 52 کمدی رمانتیک از الگوهای مشابهی پیروی می-کند، این الگوها در 10 کمدی رمانتیک نامتعارف با تغییر مواجه می شود. همچنین روایت 57 فیلم در خدمت بازتولید نظم اجتماعی موجود بین زن و مرد و تقویت نقش جنسیتی زن مطیع است و تنها در روایت 5 فیلم است که باورهای مرسوم درباره ی زنانگی و مردانگی مورد تردید قرار می گیرند.