ارزیابی فنی اجرایی نقش سازه های کوچک بر توسعه منابع آب با رویکرد توسعه پوشش گیاهی (مطالعه موردی: دشت ورامین)

امروزه ارزیابی پروژه های منابع طبیعی از بنیادی ترین مسائلی است که در کشورها به منظور برنامه ریزی های آینده، در رابطه با طرح های اجرایی و مدیریت در این عرصه انجام می گیرد. در این پژوهش، ارزیابی عملیات آبخیزداری در حوزه آبخیز توچال با بهره گیری از مطالعات اولیه و تلفیق آنها، انجام شد. علاوه بر عملیات آبخیزداری، عملیات بیولوژیک در منطقه مطالعاتی نیز بررسی شده است. با توجه به آمار چاه های پیزومتری در منطقه مطالعاتی در قبل و بعد از اجرای عملیات، تاثیر این عملیات در بهبود منابع آب منطقه مورد ارزیابی، قرار داده شده است. در ابتدا، وضعیت سازه ها از طریق بررسی میدانی مورد بازبینی قرار گرفت و درصد کارایی برای هر یک از سازه ها محاسبه شد. هدف از اجرای عملیات بیولوژیک علاوه بر کاهش تولید رسوب، افزایش مقدار نفوذپذیری در پشت سازه های احداثی بوده است. درسطح عملیات بیولوژیک، فعالیت هایی مانند قلمه کاری، نهال کاری، بذرپاشی، بذرکاری و قرق پیشنهاد شده است، که از این عملیات 10 هکتار نهال کاری، 1000 هکتار کپه کاری، 700 هکتار بذر پاشی و 500 هکتار قرق اجرا شده است. عملیات بیولوژیک در منطقه مطالعاتی برای کنترل فرسایش و حفاظت خاک صورت گرفته است. نتایج بررسی ها نشان داد که درصد کارایی سازه های گابیونی و سنگ و سیمان و خشکه چین به ترتیب 75%، 66% و 8/14% است. در پایان با در نظر گرفتن شاخص متغیر اقلیمی، SPI طی دوره آماری هیدروگراف آب زیرزمینی رسم شد و مقدار عملکرد عملیات بیولوژیک و سازه ها در افزایش سطح آب زیرزمینی بررسی شد. متوسط دبی پس از اجرای عملیات 30. 36 لیتر بر ثانیه افزایش یافته است.