تاثیر هنردرمانی با رویکرد نقاشی بر کاهش ناامیدی و تنهایی کودکان ناشنوای پسر

کودکان ناشنوا به دلیل نقص شنوایی خود با مشکلات روان شناختی متعددی رو به رو هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر هنردرمانی با رویکرد نقاشی بر کاهش تنهایی و ناامیدی کودکان ناشنوای پسر صورت گرفت.
روش پژوهش آزمایشی و از طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه شاهد استفاده شد. به این منظور از بین کودکان ناشنوای 7 تا 10 ساله شهر اصفهان، تعداد 30 نفر که ملاک های ورود به پژوهش را دارا بودند به شیوه نمونه گیری چندمرحله ای، انتخاب و با روش تصادفی در دو گروه شاهد و مورد گمارده شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس ناامیدی کودکان Kazdin و مقیاس تنهایی Asher که روایی و اعتبار آنها تایید شده است، استفاده شد. داده های به دست آمده با روش آماری تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج پژوهش نشان داد که بین عملکرد دو گروه مورد و شاهد در متغیرهای احساس ناامیدی و تنهایی در پس آزمون در سطح p<0/001 تفاوت معنی داری وجود دارد.
براساس یافته ها می توان نتیجه گرفت که هنردرمانی با رویکرد نقاشی بر بهبود احساس ناامیدی و تنهایی کودکان ناشنوا موثر است و از آن به عنوان یک روش آموزشی و درمانی غیرمستقیم می توان برای کاهش احساسات منفی کودکان ناشنوا به ویژه تنهایی و ناامیدی استفاده کرد و این روش را به درمانگران، مربیان و مشاورانی که با این کودکان کار می کنند پیشنهاد کرد.