بررسی کارایی جاذب های پلیمری شبکه ای درحذف فلزات سنگین آب با استفاده از مطالعات ایزوترم جذب

جاذب های پلیمری ابزار مفیدی برای حذف فلزات سنگین از محلول های آبی به شمار می روند. از آنجایی کهاستفادهاز مدل های جذب می تواند موجب پیش بینی و تسهیل ارزیابی این فرایند شود،لذا در این تحقیق به بررسی رفتارجذبی جاذب های شبکه ای شده کیتوزان، پلی وینیلالکل و ترکیب آنها)نسبت وزنی 1:1)به منظور حذف فلزات نیکل و منگنز از محلول های آبی، از طریق دو مدل جذب لانگمیر و دوبینین-رادشکویچ، پرداخته شد. جاذب پلی وینیل الکل با هر دو روش شیمیایی و پرتویی و سایر جاذب ها به دلیل عدم مقاومت کیتوزان به پرتو فقط به روش شیمیایی شبکه ای شدند. برای هر دو فلز، مدل لانگمیر تطابق بهتری با داده های آزمایشگاهی داشت. بیشینه ظرفیت جذب به دست آمده از مدل لانگمیر نشان داد که جاذب کیتوزان/پلی وینیل الکل از جذب بالاتری نسبت به جاذب های دیگر برخوردار است. بیشینه جذب توسط این جاذب 52/63 میلی گرم بر گرم برای نیکل و 30/30 میلی گرم بر گرم برای منگنز بود و فلز نیکل بیشتر از منگنز جذب شد. همچنین، پلی وینیل الکل شبکه ای شده به روش شیمیایی، برای نیکل بیشینه جذب 38/46 میلی گرم بر گرم و برای منگنزبیشینه جذب 19/23 میلی گرم بر گرم را داشت که نسبت به مقدار مربوط به نمونه شبکه ای شده به روش پرتوییبالاتر بود. درنهایت برمبنای نتایج حاصل از این مطالعه مشخص شد که میزان جذب در ارتباط با نوع فلز جذب شده، ساختار جاذب و روش شبکه ای کردن آن است.