ارتباط پارامترهای راه رفتن با تعادل ایستا و پویای سالمندان

تغییرات فیزیولوژیکی و مشکلات عضلانی می تواند به اختلال تعادل و افزایش خطر افتادن در سالمندان منتهی گردد. بنابراین ارزیابی عوامل مرتبط با تعادل در سالمندان و افزایش آگاهی از خطر زمین خوردن و تخصیص وسیله کمکی مناسب ضروری است. لذا هدف از انجام این تحقیق بررسی رابطه برخی پارامترهای راه رفتن با تعادل ایستا و پویای سالمندان بود.
در این مطالعه نیمه تجربی 44 سالمند مرد و زن به طور جداگانه (در دو گروه 22 نفره) به عنوان آزمودنی شرکت کردند. مقادیر اندازه گیری شده شامل طول قدم، طول گام، پهنای گام، زاویه چرخش انگشتان پا، تعادل ایستا و تعادل پویا بود. تعادل ایستا با استفاده از آزمون لک لک و تعادل پویا با استفاده از آزمون زماندار برخاستن و برگشتن اندازه گرفته شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های تی تست و ضریب همبستگی پیرسون در محیط نرم افزار SPSS 15 صورت گرفت.
بین طول قدم و طول گام با تعادل ایستا و تعادل پویا و پهنای گام با تعادل پویا ارتباط معناداری وجود داشت (p<0/05). ولی بین پهنای گام با تعادل ایستا و زاویه چرخش انگشتان با تعادل ایستا و تعادل پویا در سالمندان مورد مطالعه رابطه معناداری مشاهده نگردید.
تعادل سالمندان می تواند با کاهش طول قدم و افزایش پهنای گام بهبود یافته و احتمال زمین خوردن در آن ها را کاهش دهد.