مقایسه دوره های زمانی و الگوهای مختلف تیپر با مکمل سیاهدانه بر تغییرات وزنی و عملکرد استقامتی رت های ویستار نر در حال بالیدگی

تیپر یک دوره ی کلیدی در کسب حداکثر سازگاری ورزشکار است. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر یک دوره تمرین اینتروال و الگوهای مختلف تیپر در دوره زمانی دو و سه هفته همراه با مکمل سیاهدانه بر تغییرات وزنی و عملکرد استقامتی موش های صحرایی نر در حال بالیدگی بود.

80 سر موش صحرائی ویستار نر نوزاد سه هفته ای (9±68 گرم) به طور تصادفی به گروه های کنترل و تمرین تقسیم شدند. پس از پایان دوره 6 هفته تمرین، گروه کنترل به 2 گروه و گروه تیپر به 6 گروه تیپر تکرار، تواتر و شدت با و بدون سیاهدانه، دسته بندی شدند. مکمل سیاهدانه پس از هفته ششم، روزانه به مقدار mg/kg500 وزن بدن به صورت گاواژ به گروه های سیاهدانه خورانده شد. تمرین اینتروال فزاینده به مدت 6 جلسه در هفته، هر جلسه 30 دقیقه با سرعت 15 تا 70 متر بر دقیقه و سپس مرحله تیپر به مدت سه هفته در سه الگوی کاهش شدت، تواتر و تکرار انجام شد. وزن و عملکرد استقامتی در گروه های تمرین و تیپر مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل با استفاده از آنالیز واریانس دوطرفه و آزمون LSD در سطح 05/0P< انجام شد.

اختلاف معنی داری بین زمان خستگی گروه های با و بدون سیاهدانه وجود داشت(05/0P≤). مصرف سیاهدانه میانگین زمان خستگی گروه های تیپر تکرار، تواتر و شدت را به ترتیب 32/37، 8/39 و 97/45 درصد کاهش داد. در حالی که گروه های سیاهدانه افزایش وزن بیشتری نسبت به گروه های بی سیاهدانه داشتند. همچنین تیپر سه هفته ای در مقایسه با تیپر دوهفته ای موجب افزایش وزن و کاهش زمان واماندگی در گروه های با و بی سیاهدانه شد.

استفاده از تیپر دوهفته ای با تکیه بر الگوی کاهش بار شدت تمرین اثر بهتری بر عملکرد و ظرفیت استقامتی و رسیدن به زمان واماندگی دارد و مصرف سیاهدانه در این زمینه نیاز به بررسی بیشتری دارد.