پیام مولوی به انسان متجدد

انسان متجدد، به اقتضای روزگار جدید، به محسوسات توجه دارد و آن سوی ماده را اگر انکار نکند، ناشناختنی و دست نایافتنی می داند و بدین سان بخشی از توانایی های بالقوه خود را مغفول می گذارد. ماورای ماده و معنویات حیات معنوی انسان را شکل می دهد و فقدان آن سبب نا آرامی های روانی و پوچ پنداری زندگی می گردد و مرگ؛ سرنوشت پایانی ناگزیر انسان را، بسان هیولایی می نماید که تنها راه نادیدن آن دلمشغولی به محسوسات و نیندیشیدن به آن است.
در این نوشته این مفاهیم بررسی می شود که مولوی چگونه به عالم غیر ماده می نگرد و چگونه خود در آن عوالم می زید و در پی آن نگاه دینی و معنوی، چهره مرگ در اندیشه او چگونه است.
آثار مولوی برای انسان بریده از معنویات، حاکی از شناخت و تجربه انسانی است که تعالیم پیامبران را خود زیسته و نشانه هایی از آن نموده است که تامل بر آن می تواند درشتی عالم محسوس را در پرتو عالم معنا تلطیف کند و نگاهی دیگر را به این جهان پدید آورد.