پیامدهای بالینی افزودن پردنیزولون در روش درمانی پروتکل طولانی مدت در میکرو اینجکشن

با وجود پیشرفت های اخیر در بررسی و درمان ناباروری، افزایش میزان بارداری و کاهش سقط جنین چشمگیر نبوده است. در مطالعه حاضر اثربخشی این دارو بر نتایج تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم ارزیابی شد.
پژوهش نیمه تجربی حاضر در زنان نابارور کاندید تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم در فاصله زمانی آغاز سال 1390 تا پایان شهریور 1392 انجام شد. تجویز پردنیزولون از یک روز پیش از انتقال جنین تا هفت روز با دوز mg 20 در روز شروع و سپس با mg 10 در روز تا هفت روز بعد ادامه یافته و سپس متوقف شد. پیگیری با انجام آزمایش هورمون بتای گنادوتروپین جفتی انسان در روز 16 پس از انتقال جنین و سپس به وسیله سونوگرافی در هفته های شش، 12 و 20 انجام شد.
میانگین± انحراف معیار سن و طول مدت ناباروری 181 بیمار مورد بررسی به ترتیب 30.42± 6.07 و 7.69± 5.54 سال بود. 138 (44/7%) از جنین های منتقل شده گرید A داشتند. پیامدهای باروری در انتقال جنین تازه یا فریز شده تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند (P> 0.05). رخداد حاملگی شیمیایی 48/1% (87 نفر)، حاملگی کلینیکی 44/2% (80 نفر)، فراوانی سقط پیش از شش هفته در زنان با حاملگی داخل رحمی، 5/9% (پنج نفر)، رخداد سقط پیش از هفته 20 بارداری 912/9% (11 نفر)، فراوان چند قلویی 32/5% (26 نفر) و حاملگی خارج رحمی 2/3% (دو نفر) بود.
به نظر می رسد استفاده از پردنیزولون با افزایش نسبی رخداد حاملگی و کاهش نسبی سقط بوده و استفاده از آنرا در پروتکل های درمانی تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم ممکن می نماید.