دورگه سازی در محل؛ اصول و کاربردها: مقاله مروری

دورگه سازی در محل، روشی است که در آن از پروب های اسید نوکلئیک برای بررسی انواع تغییرات ژنتیکی در سلول های دست نخورده و بافت های تثبیت شده استفاده می شود. مراحل مختلف این روش شامل انتخاب پروب، آماده سازی نمونه، تیمار پیش از دورگه سازی، دورگه سازی، شستشو، آشکارسازی و روند کنترل می باشند. انتخاب پروب مناسب یکی از جنبه های مهم انجام فرایند دورگه سازی موفقیت آمیز است. حساسیت و ویژگی In situ Hybridization (ISH) می تواند توسط عوامل مختلفی مانند ساختار پروب، روش نشاندار کردن، درصد جفت بازهای GC، طول پروب و سیستم آشکارسازی سیگنال تحت تاثیر قرار گیرد. تهیه پروب ها به چندین روش انجام می گیرد و از مواد رادیواکتیو و غیررادیواکتیو جهت نشاندار کردن آنها استفاده می شود. مرحله آماده سازی، با هدف حفظ اسیدهای نوکلئیک در نمونه، حفظ مورفولوژی سلول ها و بافت و افزایش نفوذ پروب به داخل نمونه انجام می گیرد. پس از مرحله آماده سازی، محلول حاوی پروب جهت انجام فرایند دورگه سازی به نمونه اضافه شده و پس از انکوباسیون یک شبه، پروب های متصل نشده از طریق شستشو، حذف می گردند. نحوه آشکارسازی سیگنال ها با توجه به نوع ماده مورد استفاده برای نشاندار کردن پروب ها متفاوت خواهد بود. استفاده از فرایندهای کنترل گوناگون برای اطمینان از ویژگی دورگه سازی، اهمیت بسیاری دارد. در تکنیک های مختلفی مانند Fluorescence In Situ Hybridization (FISH)، Chromogenic in situ hybridization (CISH)، Genomic in situ hybridization (GISH)، Comparative genomic hybridization (CGH)، Spectral karyotyping (SKY) و Multiplex fluorescence in situ hybridization (MFISH)، از دورگه سازی در محل استفاده می شود. این تکنیک ها کاربردهای بسیار مهمی در تشخیص سرطان، بیماری های ژنتیکی و عفونی دارند. در این مقاله مروری فرایند دورگه سازی در محل، انواع مختلف آن، کاربردها، مزایا و معایب هر یک از آنها مورد بررسی قرار گرفته است.