زمان دستوری در زبان فارسی؛ نگاهی نو بر پایه یک الگوی شناختی آرمانی

آگاهی از زمان تجربه ای کاملا ذهنی است که برخلاف تجربه مکانی با هیچ یک از حواس بشر دریافت شدنی نیست، اگرچه همه آن را درک می کنند. هدف این پژوهش، ارائه نگاهی نو به چگونگی مفهوم سازی زمان در زبان فارسی در قالب زبان شناسی شناختی و بر پایه یک الگوی شناختی آرمانی است.
در این راستا، ابتدا مفهوم زمان از جنبه های فلسفی و رده شناختی و سپس الگوی شناختی مورد نظر بررسی و تبیین شد.
با الهام از نظریه های لانگکر در تقسیم بندی جدید اجزای تشکیل دهنده گروه فعلی نشان داده شد که گروه های فعلی در زبان فارسی نیز به دو جزء اسناد زمینه ساز و هسته بند تقسیم می شوند و این اسنادهای زمینه ساز هستند که بیانگر زمان دستوری در زبان فارسی اند. سپس تک واژهایی که به عنوان اسناد زمینه ساز، بیانگر زمان دستوری در زمان های گذشته، حال و آینده هستند بررسی و تعیین شد و جایگاه هر یک از این اسنادها در الگوی شناختی آرمانی تعیین و نشان داده شد که این اسنادها با عناصر موجود در این الگو انطباق کامل دارند.