تاثیر پروژسترون بر روی فاز نهفته بیماران با پارگی زودرس کیسه آب در سن حاملگی 34-24 هفته

پارگی زودرس کیسه آب یکی از علل زایمان زودرس، مرگ و میر و عوارض دوره قبل از تولد (جنینی) می باشد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر پروژسترون (شیاف رکتال، تزریق هفتگی 17-هیدروکسی پروژسترون کاپروات) بر روی فاز نهفته بیماران با پارگی زودرس کیسه آب بود.
این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی 171 زن باردار با پارگی زودرس کیسه آب در سن حاملگی 34-24 هفته انجام گردید. بیماران به صورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. به گروه اول شیاف رکتال پروژسترون 400 میلی گرم روزانه و به گروه دوم 17-هیدروکسی پروژسترون کاپروات هفته ای 250 میلی گرم به صورت تزریقی و گروه سوم بدون تجویز دارو تا زمان ختم بارداری پیگیری شدند. در نهایت سه گروه از نظر طول فاز نهفته، وزن و سن زمان تولد، کوریوآمنیونیت، عفونت نوزادی و مرگ و میر جنینی و نوزادی با هم مقایسه شدند. تحلیل داده ها توسط آزمون های آماری 2? و Kruskal-Wallis و با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد.
سن حاملگی زمان پارگی کیسه آب (664/ 0 = P) و تعداد بارداری های قبلی (Parity) (P = 0.275) در سه گروه مشابه بود. طول فاز نهفته در گروه های تحت درمان با پروژسترون (07/ 15 ± 50/ 15 و 03/ 16 ± 15/15 روز) به طور معنی داری طولانی تر از گروه بدون درمان (05/ 10 ± 49/ 11 روز) بود (006/ 0 = P). سن حاملگی زمان ختم بارداری (378/ 0 = P)، روش زایمان (845/ 0 = P)، وزن زمان تولد (185/ 0 = P)، بستری در واحد مراقبت های ویژه نوزادان (336/ 0 = P) و همچنین شیوع کوریوآمنیونیت (915/ 0 = P) در سه گروه تفاوت معنی داری نداشت.
درمان با پروژسترون شاید موجب طولانی شدن فاز نهفته در بیماران با پارگی زودرس کیسه آب شود، اما تاثیرآن بر روی پیامد بارداری نامشخص است. برای بررسی تاثیر پروژسترون بر روی پیامد بارداری، مطالعات کارآزمایی بیشتری لازم است.