تعیین بهترین روش تخمین اندازه طول میله داخل کانالی تیبیا در بیماران دارای شکستگی ساق

شکستگی ساق یکی از شایع ترین شکستگی های استخوان های بلند می باشد و در صورتی که به طور ناکافی و غیر مقتضی درمان گردد، می تواند موجب عوارض و ناتوانی های عمده ای شود. اگرچه میله داخل کانالی روش ارجح درمانی است، اما با وجود تمامی روش ها و مطالعات انجام شده هنوز روش دقیقی جهت اندازه گیری نیل تیبیا قبل از عمل وجود ندارد. با توجه به اهمیت این موضوع در ایجاد ثبات و حفظ طول اندام به خصوص در شکستگی های خرد شده و شکستگی های دیستال تیبیا و همچنین اهمیت آن در کاهش زمان عمل، در این مطالعه چندین روش اندازه گیری طول نیل تیبیا مقایسه شد.
در مطالعه مقطعی حاضر، طول نیل تیبیا به چند روش از جمله رادیوگرافی ساق سالم، فاصله مدیال مالئول (Medial malleolus) تا توبروزیته تیبیای (Tibial tuberosity) ساق سالم و روش فاصله اوله کرانون (Olecranon) تا متاکارپ پنجم تخمین زده شد و حین انجام جراحی نیز طول کانال تیبیا با یک میله فلزی اندازه گیری گردید. سپس نتایج به دست آمده مورد مقایسه قرار گرفت.
هیچ کدام از روش های مورد مطالعه اختلاف معنی داری با طول نیل تعبیه شده نداشت و از بین آن ها، میانگین ترکیب طول اوله کرانون تا متاکارپ و رادیوگرافی ساق سالم (901/ 0 = r) نسبت به تمام روش ها به اندازه نیل تعبیه شده نزدیک تر بود.
هدف از مطالعه، تعیین بهترین روش جهت تخمین طول نیل تیبیا قبل از عمل جهت کاهش زمان عمل جراحی و تثبیت بهتر شکستگی بود و از بین تمام روش ها، استفاده از میانگین ترکیب طول اوله کرانون تا متاکارپ پنجم و اندازه نیل بر اساس رادیوگرافی ساق سالم از ارتباط قوی تری نسبت به سایر روش ها برخوردار بود.