بررسی رابطه بین صنعتی شدن و کارایی انرژی بخش صنعت در ایران

صنعتی شدن، زیر بنای تحریکات توسعه ای در هر کشور و از مهم ترین عوامل تحول ساختاری اقتصاد و نیل به اقتصاد بدون اتکاء به درآمدهای نفتی است که موجبات کاهش مصرف انرژی و در نتیجه افزایش کارایی آن را فراهم می کند. در این مقاله، رابطه بین صنعتی شدن و کارایی انرژی بخش صنعت در ایران بر اساس داده های سالانه در دوره زمانی 1360- 1387 مورد بررسی قرار گرفته و بدین منظور از الگوی خود بازگشت با وقفه های توزیعی (ARDL) و الگوی تصحیح خطا (ECM) استفاده شده است. نتایج برآورد الگوی پویای بلند مدت، وجود یک رابطه تعادلی بلندمدت بین متغیرهای مدل را نشان می دهد. بر اساس این الگو، صنعتی شدن در ایران، تاثیر منفی و معنی داری بر کارایی انرژی دارد. همچنین تاثیر نسبت موجودی سرمایه و نیز نیروی کار به ازای هر واحد انرژی بر کارایی انرژی مثبت و معنی دار است. اما قیمت نسبی انرژی نتوانسته تاثیر معنی داری بر کارایی انرژی بگذارد. نتایج آزمون علیت به روش هشیائو نشان دهنده این است که یک رابطه علی یک سویه از سمت صنعتی شدن به کارایی انرژی وجود دارد. بنابراین رهیافت های بهبود کارایی، در سایه برنامه ریزی و اتخاذ سیاست های مناسب در جهت اجرای صحیح استراتژی های توسعه صنعتی تجلی خواهد یافت.