بررسی جایگاه هفت مقام عرفانی در غزلیات حافظ

عرفا اعتقاد دارند برای رسیدن به قله ی رفیع معرفت باید منازل و مسالکی را طی نمایند و سلوک طریق عرفان با مقیم شدن در مقامات آغاز می گردد. طی کردن این منازل و مقامات عرفانی قدرت اختیار انسان را نشان می دهد و حاصل نوعی بیداری است.
حافظ روش رندانه منحصر به فردی دارد. او به توبه، زهد و ورع نگاهی خاص دارد و دیگر مقامات عرفانی چون صبر، فقر، توکل و رضا را با تکریم می پذیرد. این تحقیق کتابخانه ای بر آن است تا نگاه متفاوت او را به برخی از این مقامات واضح تر بیان نماید؛ و همچنین با استفاده از داده های مطالعاتی و برداشت های استدلالی به روش توصیفی – تحلیلی به ابهامات و سوالات چندی در این زمینه پاسخگو باشد.