تبریز مولانا، تبریز جان

هر طالب و سالکی را که خواهش عشق در او برانگیخته شود، مراد و شیخ و انسان کاملی لازم است که طنین صدای الهی از نی وجودش برخیزد و سالک را تا رسیدن به مرحله فنا یاری کند، زیرا بیحضور آن انسان کامل طی این طریق، سرانجامی جز گمراهی نخواهد داشت. پس خضر راهشناسی باید که به راه و رسم منزلها آشنا باشد. مولانا در جستجوی آفتاب حقیقت، تجلی آن را در وجود شمسالدین تبریزی، مردی الهی از اهالی شهر تبریز یافت که پس از غیبت وی، تجلی او را در دل خویش مشاهده نمود. آن فراق و این وصال، آتشی در دل او برانگیخت که شمس تبریزی و شهر تبریز را به اساسیترین مفاهیم شعر مولانا بدل ساخت و شمس تبریزی و شهر مولدش، تبریز در یک سیری صعودی در ذهن و زبان مولانا تعالی مقام یافته و رمزی از آفتاب حقیقت و عالم غیب گردیدند. این مقاله سعی دارد تا با بررسی مقام شمس تبریزی در اندیشه و ضمیر مولانا، نشان دهد که مولانا به سبب عشقی که به پیر و مرشد خود، شمس الدین تبریزی داشت-پیری که اندک اندک برای وی رمزی از حضرت حق شد- تبریز را به عنوان شهری که محل برآمدن انسانهای کامل و عارفان واصل بود ستوده و به صفات نیک مورد خطاب قرار داده و آن را پیک پیامرسان دلتنگی هایش برای شمس تبریزی ساخته و سرانجام به عنوان محل طلوع آفتاب حق، رمزی از عالم غیب و لامکان شمرده است.
این مقاله به شیوه تحلیلی-توصیفی بوده و از طریق مطالعه منابع موجود و تحلیل و بررسی اطلاعات انجام یافته است.