بررسی رفتار هیدرولیکی و شیمیایی پوشش زهکشی مرکب ژئوتکستایل و پوسته برنج در دو کیفیت آبی متفاوت

پوشش دور زهکشی، با هدف کاهش ورود ذرات خاک به درون زهکش و همچنین افزایش هدایت هیدرولیکی اطراف آن، نقشی مهم در عملکرد زهکش زیرزمینی دارد. در این پژوهش، اثر پوشش های مرکب، شامل مواد مصنوعی و آلی، به منزله تقویت کننده شیب هیدرولیکی و زیست جاذب بر روند تغییرات هیدرولیکی و شیمیایی زهاب خروجی از شرایط اراضی شالیزاری فاقد گیاه بررسی شد. برای این منظور، لوله زهکشی دارای پوشش مصنوعی در دو اندازه نازک و ضخیم در عمق 40 سانتی متری درون مدل فیزیکی نصب و سپس به ضخامت 5 سانتی متر با پوسته برنج دور آن پر شد. آزمایش تحت جریان 1000 ساعت و دو شوری آب 7/0 و 9/1 دسی زیمنس بر متر انجام گرفت و پارامترهای دبی، شوری، نسبت جذب سدیم، و اسیدیته زهاب خروجی از زهکش بررسی شد. نتایج نشان داد کاهش دبی زهاب نسبت به شروع آزمایش در تیمارهای پوسته برنج با ژئوتکستایل نازک در کیفیت آب شور (RNS)، پوسته برنج با ژئوتکستایل نازک در کیفیت آب معمولی (RN)، پوسته برنج با ژئوتکستایل ضخیم در کیفیت آب معمولی (RV)، و پوسته برنج با ژئوتکستایل نازک در کیفیت آب شور (RVS) به ترتیب 44، 94، 21، و 75 درصد است. تیمارهای RNS و RN به ترتیب بیشترین و کمترین گرفتگی را داشتند. ضخامت ژئوتکستایل در میزان کمی و کیفی زهاب خروجی موثر بود و پوسته برنج برای تیمارهای شور عملکرد مناسبی نداشت.