تحلیل گفتمانی وحدت شیعه / سنی

مسئله تقریب (در بین نخبگان شیعه و سنی) و وحدت (در بین پیروان دو مذهب) از دیدگاه های مختلف قابل بررسی به نظر می رسد؛ ولی ظاهرا تا کنون، از نظرگاه تحلیل گفتمانی به آن پرداخته نشده است. مدعای مقاله این است که اگر این موضوع با بصیرت گفتمانی تحلیل شود، نتایجی جدید و عمیق به همراه خواهد داشت. غرض از «بصیرت گفتمانی» به جای «روش گفتمانی»، رهایی از برخی استلزامات روش های پسا مدرن و گفتمانی است. ذات دین با جوهرستیزی و ناذات گرایی روش های پسا مدرن سازگاری ندارد. هر چند التزام به کاربرد یک روش، مقتضی پایبندی به لوازم آن روش است؛ اما اتخاذ بصیرت هایی از یک روش، ضرورتا به معنای پذیرش همه پیش فرض ها، اصول و پیامدهای آن نیست. در این مقاله، می کوشیم در راستای تاکید بر ضرورت وحدت جهان تشیع و تسنن، از برخی مفاهیم و اصول روش تحلیل گفتمانی (با تاکید بر لاکلا و موف) بهره بریم. به نظر می رسد اگر مسئله وحدت، با بصیرت گفتمانی تحلیل شود، بسیاری از غیریت های سازمای های شیعه / سنی به شرایط ویژه اختصاص می یابد و راهی نو برای هم زبانی این دو مذهب در دنیای مدرن فراهم می شود.