تنوع ژنتیکی لاین های تیپ-O والدینی با عملکرد و ریزماهواره و ارتباط آن با هتروزیس در چغندرقند

العه حاضر به منظور ارزیابی تنوع ژنتیکی بین لاین های والدینی چغندرقند از لحاظ صفات عملکردی و مولکولی و بررسی ارتباط بین فاصله ژنتیکی با استفاده از نشانگر های مولکولی و هتروزیس نتاج انجام گرفت. تعداد 9 لاین والدینی O- تیپ چغندرقند در قالب طرح دای آلل 9×9 تلاقی و 36 نتاج سینگل کراس حاصل به همراه والدین در قالب طرح لاتیس 7×7 در سه تکرار از نظر صفات عملکری مورد ارزیابی قرار گرفتند. ارزیابی مولکولی بر روی 72 ژنوتیپ والدینی (8 بوته از هر والد) و با استفاده از 18 نشانگر ریزماهواره (SSR و EST-SSR) انجام شد. تجزیه خوشه ایمورفولوژیکی لاین های والدینی را در دو گروه با پتانسیل عملکرد بالا و پایین قرار داد. نتایج تجزیه خوشه ایبراساس داده های مولکولی و مورفولوژیک حاکی از هماهنگی بالای بین دو گروه بندی ژنوتیپ های والدینی داشت. مقادیر اطلاعات چند شکلی (PIC) برای جایگاه های ریزماهواره ای (858/ 0-156/ 0) نشان دهنده کارآمد بودن نشانگرهای SSR و EST-SSRدر تشخیص چند شکلی میان لاین ها بوده است. با وجود کارآمد بودن نشانگر ها، میان فاصله ژنتیکی برآورد شده توسط نشانگرهای مولکولی ریزماهواره با میزان هتروزیس در 36 هیبرید بررسی شده از نظر صفات عملکردی رابطه معنی داری مشاهده نشد. نتایج تجزیه رگرسیون ساده خطی نیز بیانگر وجود رابطه خطی ضعیف بین فاصله ژنتیکی بر اساس نشانگر های مولکولی و عملکرد هیبریدها بود. برای دستیابی به نشانگر های با ارزش پیش گویی کننده در برآورد پتانسیل هیبرید و هتروزیس، مناسب ترین راه کار استفاده از نشانگر های دارای پیوستگی بالا با صفات مربوط به عملکرد می باشد.