«سیاست دوستی» در گفتمان علوی

یکی از بحث های مهم در اندیشه سیاسی جوهر و ذات سیاست است. از این منظر در تاریخ اندیشه سیاسی به سیاست به مثابه ژانوسی دوچهره نگریسته شده است: ذات سیاست در یک نگاه، نه حکمرانی بلکه به معنای «دشمنی» و«هم ستیزی» بوده ودر خط سیر دیگری، به امر سیاسی به مثابه کنشی مبتنی بر «دوستی» نگریسته شده است. در اندیشه سیاسی اسلام می توان رویکردی را تبارشناسی کرد که کانون آن «سیاست دوستی» و نفی «هم ستیزی» است. در این مقاله استدلال می شود که ذات سیاست در اندیشه امام علی(ع) مبتنی بر «دوستی» است و دوستی از نظر امام علی(ع) لازمه هر کنش سیاسی است. کنش های چون عدالت، قانون گرایی، مدارا، ارتباط رودررو و... با مردم ارکان این نوع از سیاست هستند. امام علی(ع) در صورت بندی عناصرگفتمان علوی، همزمان مرزهای این گفتمان را با گفتمان مبتنی بر آنتاگونیسم ترسیم می کنند.