مقایسه اثربخشی روش تدریس فعال تعاملی و سنتی در رضایت مندی و یادگیری درس بیوشیمی بالینی دانشجویان داروسازی

بیوشیمی بالینی از جمله دروسی است که علاوه بر بیوشیمی پایه در کوریکولوم دانشجویان رشته داروسازی برنامه ریزی شده و یادگیری عمیق و تفهیمی آن، می تواند در تخصص حرفه ای داروسازی نقش مهمی داشته باشد. با توجه به مشکل در فراگیری و ماندگار بودن این درس و جهت ایجاد علاقه بیشتر در دانشجویان، پژوهش حاضر، تدریس بیوشیمی بالینی به دو روش فعال تعاملی و تدریس سخنرانی استاد محور را مورد مقایسه قرار می دهد. این مطالعه به روش نیمه تجربی بر روی 65 نفر دانشجوی ترم 5 داروسازی در ارائه درس دو واحدی بیوشیمی بالینی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان طی نیمسال اول 92-91 انجام گرفت.ابتدا دانشجویان در مورد روش تدریس تعاملی توجیه شدند و سپس به گروه های 7-5 نفره تقسیم بندی شده و به هر گروه یکی از مباحث درسی انتخابی محول گردید و یک نفر از گروه، مبحث موردنظر را برای دیگر دانشجویان در کلاس تدریس کرد. کلیه مراحل آماده سازی و ارائه درس، زیر نظر استاد انجام می گرفت. میزان رضایتمندی دانشجویان از روش تعاملی از طریق پرسشنامه محاسبه گردید. همچنین به منظور مقایسه کاملتر این دوروش، نمرات آزمون این دانشجویان، با دانشجویان ترم 5 نیمسال اول 91-90 که تنها روش تدریس اعمال شده برای آنها، روش استادمحور بود، مورد مقایسه قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها به روش t-test و مربع کا و با استفاده از نرم افزار SPSS انجام گرفت.
نتایج حاصل از نظرسنجی از دانشجویان نشان می دهد که میانگین نمره رضایتمندی دانشجویان از روش مشارکتی، 64 درصد است. همچنین میانگین نمره حاصل از تاثیر این روش در ایجاد انگیزه و علاقه به درس بیوشیمی برابر با 62.2 درصد، در یادگیری موثرتر 66.2 درصد و در تشویق دانشجویان برای مشارکت در کار گروهی 57درصد میباشد. اختلاف معنی داری بین میانگین نمرات امتحان پایان ترم بین دو گروه مشاهده نگردید.
از آنجا که 5/73 درصد از دانشجویان مورد بررسی، بیوشیمی را به عنوان یکی از دروس مهم و مفید در رشته تحصیلی خود میدانند و براساس میزان رضایتمندی دانشجویان در استفاده از روش های تدریس متنوع در یادگیری بهتر و موثر این درس که برابر با 5/76درصد میباشد و باتوجه به میزان 64 درصدی رضایت دانشجویان از روش تدریس تعاملی که بیشتر از روش سخنرانی توسط استاد است، پیشنهاد می شود که در تدریس بیوشیمی که از دروس پایه ای برای رشته های زیرگروه پزشکی است، از روش های متنوع تدریس و روش هایی که در آنها دانشجو در یادگیری خود مشارکت دارد، استفاده شود. نتایج این پژوهش میتواند نقطه شروعی باشد برای تغییر رویکرد آموزشی از «استاد محوری» به «دانشجو محوری» و از «یاددهی استاد» به «یادگیری دانشجو» باشد.